اراده آمریاراده آمری به اراده شخص امر و نهی کننده در اوامر و نواهی تشریعی اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفاراده آمری، مقابل اراده فاعلی است. در اوامر و نواهی تشریعی، اراده کسی را که امر یا نهی می‌کند، اراده آمری می‌گویند؛ برای مثال، در امر مولا به نماز ، اراده مولا را نسبت به انجام نماز، اراده آمری گویند، زیرا اراده کرده که مراد او در خارج به وسیله شخصی دیگر و به اراده او محقق گردد و به همین خاطر از طریق امر یا نهی مولوی ، آن شخص را به انجام فعل وادار یا از به جا آوردن آن باز می‌دارد. [۴]
شاطبی، ابراهیم بن موسی، الموافقات فی اصول الشریعة، ج۲، جزء ۳، ص۹۰.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۴۱، برگرفته از مقاله «اراده آمری». |